Langs de zee op een stormige dag
Opwaaiend zand slokt de hond op
om haar later weer uit te spugen
Oogjes toegeknepen volgt ze mij trouw
Het is alsof we op wolken lopen
Wonderlijk Terschelling
Suddergrond en snelkookpan
Warme bries en wervelwind
Helder licht op een zee vol geheimen
Alles lijkt intenser
Het leven samengeperst
tot het precies paste
tussen strand en wad
In de verte het paviljoen
met muziek uit de ramen
Wij laten ons lokken
door mijn lief en zijn maten
een glas Schoemrakker
en de frietjes op de vloer
Mooi!
Prachtig zus!
Pffff……ik voelde al bijna het zand tussen mijn tanden. Gelukkig bijna, want ik had hier in het zuiden geen glas Schoemrakker!
lieve Inge, prachtig gedicht. heel herkenbaar toen ik weken geleden met Feike naar de zee wilde en…er windkracht 6 of 7 stond. Feike moest huilen…
Wat prachtig en beeldend en voelend verwoord. Ik zie het nu pas, maar jullie zijn nog op Terschelling en tijd bestaat niet. Haha. Dit gedicht blijft spreken.